Hij kon het woord amper uitspreken: het faillissement.
Ik moedigde mijn klant aan: ‘het is maar een woord, je kunt het gewoon zeggen’.
Met horten en stoten kwam het eruit.
Over mijn faillissement
Zelf mocht ik mijn faillissement ervaren in 2008. In de kredietcrisis (voor iedereen die niet precies weet hoe dat ook alweer precies zat check de documentaire Inside Job op YouTube – razend interessant).
Terugkijkend kan ik er heel veel over zeggen. Vooral wat het met mij en mijn omgeving heeft gedaan: emotioneel, financieel en mentaal.
Toen het gebeurde was ik in shock. De gevoelens van schuld en schaamte waren zo enorm groot dat ik niets anders kon dan me afsluiten voor alle emoties, gevoelens, verhalen, goedbedoelde adviezen en mensen. Ik was afgesloten in mezelf en onbereikbaar voor de buitenwereld.
Er kwam een tsunami van ellende op me af: rechtszaken, schulden, betalingsregelingen met de bank en de Belastingdienst, de curator hijgend in mijn nek, vragen van personeel, boze schuldeisers. In mij raasde verdriet, rouw, angst en pijn.
De jaren daarna heb ik de gevolgen en de impact van deze kaalslag mogen aankijken, voelen en doorleven. Ik had slapeloze nachten en jarenlange nachtmerries over schuldeisers die op de stoep stonden en immense gevoelens van schuld en schaamte. Ik voelde me een absolute loser en een faler. Naar alle betrokkenen, mijn kinderen, partner en vooral naar mezelf. Ik denk dat de zelfafwijzing en zelfkastijding nog wel het groots was achteraf gezien.
Nu ik hem, mijn klant en ras ondernemer, hoorde spreken over zijn faillissement kon ik zijn angst voor de toekomst, de rouw over het verlies, het ongeloof over zijn slechte intuïtie, de frustratie over de bureaucratie, de portemonneepijn van de torenhoge advocatenrekeningen en woede over het absolute onrecht voelen. ‘Deze gifbeker is groot en diep en moet helemaal leeg’: zei hij.
‘Stilzitten en geschoren worden’
Ik besefte na deze sessie dat failliet gaan taboe is. Openlijk en vrij praten erover thuis, bij vrienden, laat staan op social media, doe je niet. De pijn en het gevoel van falen is te groot.
Liever stop je ‘m in de doofpot of schuif je ‘m onder het tapijt.
Liever duik je weg voor de schuldeisers.
Liever trek je de dekens over je hoofd en wacht je totdat de ergste storm voorbij is.
Logisch. Ik snap je. Ik deed dat ook.
Want hoe je het ook wendt of keert, bij een faillissement zijn er alleen maar verliezers. Of het nou jouw bankroet is of als je slachtoffer bent van een faillissement van een ander.
Zelf heb ik er bijna tien jaar over gedaan om het juk van schuld en schaamte, van schade en schande rondom mijn faillissement 100% van me af te schudden, financieel en emotioneel.
Nu help ik ondernemers om te helen, te herstellen en sterker terug te komen na een faillissement of ander financieel trauma of taboe.
Laat me maar weten als ik je kan helpen. Al is het om even te klankborden of lotgenoten te spreken. Mail me vrijblijvend op info@hannekevanonna.nl
Ik besefte na deze sessie dat failliet gaan taboe is. Openlijk en vrij praten erover thuis, bij vrienden, laat staan op social media, doe je niet. De pijn en het gevoel van falen is te groot.